Damaris Egurrola: ‘In Spanje kreeg ik geen eerlijke kans’ (2024)

Damaris Egurrola, voetbalster Na haar debuut voor het Nederlands elftal hoopt Damaris Egurrola (22) zich zaterdag met Olympique Lyon te plaatsen voor de finale van de Champions League. „Scoren is een van de zaken waar ik bij mijn club aan werk.”

• Auteurs
  • Danielle Pinedo
• Gepubliceerd op29 april 2022
• Leestijd4 minuten

‘Als voetbalster ben ik een bevoorrecht mens. Ik verdien mijn geld met wat ik het liefste doe. Vaak zeg ik tegen ploeggenoten: probeer daar nou bij stil te staan, bij hoe mooi het is wat we doen. Niet alleen als je wedstrijden speelt, maar ook als je traint. Hoeveel mensen kunnen doen wat wij doen?”

Damaris Egurrola (22) is geen spraakwaterval, maar als de middenvelder spreekt over haar liefde voor de bal, is ze niet te stoppen. Ze is vooral dankbaar, zegt ze. Dankbaar dat ze voor een topclub als Olympique Lyon speelt. Dankbaar dat ze voor Nederland mag uitkomen, het land waar haar moeder werd geboren en waar een groot deel van haar familie nog steeds woont. Zaterdagavond speelt Egurrola in Parijs tegen Paris Saint-Germain in de return van de halve finale van de Champions League. Lyon verdedigt een 3-2 voorsprong.

In april maakte ze haar debuut in de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Cyprus in Groningen, waar zij als kind vaak haar zomervakanties doorbracht. Zo’n veertig familieleden en vrienden zaten op de tribune. Haar ouders waren uit Bilbao overgekomen. „Ze huilden”, zegt Egurrola. „Dat emotioneerde mij. Mijn ouders zijn een grote steun. Net als ik hebben ze lang op dat moment gewacht.”

Vorige zomer werd Egurrola door bondscoach Mark Parsons benaderd. Met Lyon speelde ze een wedstrijd in de Verenigde Staten tegen diens voormalige werkgever Portland Thorns (hij had toen nog een duobaan). „Het was een eerste kennismaking”, vertelt ze. „Daarna hebben we vaker gesproken over de mogelijkheid om voor Oranje te spelen.”

Zijn ideeën over het team en haar eventuele rol daarin, spraken haar aan. Wat ook hielp is dat Daniëlle van de Donk, haar ploeggenoot bij Lyon, razend enthousiast was: hoe geweldig zou het zijn om voor dezelfde club én hetzelfde land uit te komen. „In september besloot ik dat ik voor Nederland wilde spelen”, zegt Egurrola. „Er moesten toen alleen nog wat praktische zaken bij de FIFA geregeld worden.”

Echt voor de hand lag het niet dat zij voor het Nederlands elftal zou kiezen. Egurrola werd geboren in Florida en verhuisde op haar zesde naar Baskenland, waar haar vader vandaan komt. Ze speelde in alle Spaanse jeugdelftallen – van Onder 16 tot Onder 20 – en leek goede kans te maken om het nationale elftal te halen. Tot er iets onverwachts gebeurde. Iets waar zij niet graag aan herinnerd wordt.

Egurrola vertelt dat zij haar laatste wedstrijd voor Onder 20 speelde, toen zij tijdens de rust bezoek kreeg van Jorge Vilda, de bondscoach van de senioren. „Ik mag jou niet als speelster, zei hij. Ik mag je spel niet. En dat terwijl ik middenin een belangrijke wedstrijd zat.”

Het raakte haar, zegt ze. Waarom gedroeg deze man – niet eens haar coach – zich zo respectloos? Na al die eindtoernooien die ze voor haar land had gespeeld. „Ik was een jonge vrouw. Hij probeerde mij te beschadigen, zo voel ik het. Ik weet nog steeds niet wat hem bezielde.”

Ze zou één duel in het Spaanse elftal spelen, een vriendschappelijke wedstrijd tegen Kameroen. Pijnlijk, zegt ze, omdat veel van haar ploeggenoten uit Onder 20 doorstroomden. „De jaren tikten weg. Ik had niet het gevoel dat ik een eerlijke kans kreeg.”

Misschien dat het haar daarom zo goed deed dat Parsons meteen zijn vertrouwen in haar uitsprak. „Hij wilde me er graag bij hebben en dat had ik nodig”, zegt ze. Een ‘mensenmens’ noemt ze de bondscoach. Zorgzaam en attent. „In mijn eerste dagen met Oranje vroeg hij voortdurend hoe ik mij voelde, of ik het naar mijn zin had, of ik goed kon aarden in de groep. Dat gaf mij zelfvertrouwen, ook op het veld.”

In haar tweede wedstrijd voor Oranje, een oefeninterland tegen Zuid-Afrika, scoorde ze tweemaal: een keer met een kopbal en een keer met een doelpunt in de rebound in blessuretijd. „Het gebeurt niet vaak dat ik scoor”, grijnst ze. „Scoren is een van de zaken waar ik bij mijn club aan werk. Wie weet kan dat in de toekomst nog veel opleveren.”

Geen vergezichten

Ondanks de tegenslag die zij als jeugdinternational ondervond, heeft Egurrola zich snel ontwikkeld. Ze vertelt dat ze in Spanje tot haar dertiende met oudere jongens heeft gevoetbald. Vijf jaar lang was ze het enige meisje; meidenteams waren er in de omgeving van haar woonplaats Guernica niet. „Dat heeft mij als mens en als speelster gevormd. Jongens zijn sterker en sneller. Ik moest mij voortdurend aanpassen.”

Vijf jaar lang speelde ze voor Athletic Club in Bilbao. Toen Everton zich meldde, vond ze het tijd te vertrekken. Ze zou slechts vier maanden in Engeland spelen, want toen begon de Franse grootmacht Olympique Lyon aan haar te trekken. Het klopt, zegt Egurrola, dat de Fransen een ton voor haar hebben neergeteld, dat bedrag was opgenomen in een clausule bij haar contract. „Er zijn maar twee speelsters voor wie zij meer hebben betaald.”.

Van vergezichten moet Egurrola weinig hebben. Ze leeft van dag tot dag. Olympique Lyon bevalt haar goed. Ze hoopt dit jaar de Champions League te winnen. En als het even kan ook komende zomer het EK met Oranje. „We hebben geen feilloos team”, geeft ze toe, „maar we hebben de tijd om aan dingen te werken. Kijk wat we in huis hebben: routiniers als Stefanie van der Gragt en Merel van Dongen, grote talenten als Esmee Brugts. Waarom zou het ons niet lukken?”

Als het EK in juli begint hoopt ze vloeiend Nederlands te spreken, zegt Egurrola, die al Spaans, Baskisch, Engels en Frans spreekt. Ze volgt een online taalcursus en verbiedt haar Nederlandse familie om haar in het Engels te appen of te bellen. Misschien komt het door al die mooie jeugdherinneringen, maar ze voelt zich echt thuis in Nederland.